Σάντρα Λειβαδάρα: «Η ψυχολογία του όχλου έχει σοκαριστικές συνέπειες»
Λίγο πριν τη πρεμιέρα του πασίγνωστου έργου «Το Μαχαίρι στο Κόκκαλο», του φημισμένου εκπροσώπου της μεταπολεμικής γενιάς, Κώστα Μουρσελά, η Σάντρα Λειβαδάρα, πρωταγωνίστρια της παράστασης, είχε τη καλοσύνη να αφιερώσει λίγο χρόνο προκειμένου να απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις μου.
Την ευχαριστώ θερμά!
Παρακολουθούμε ένα ανδρόγυνο στην προσπάθεια κοινωνικής ανόδου. Πιστεύω δεν είναι απλά διαχρονικό και ίσως οφείλει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση γύρω από το τι είμαστε σήμερα διατεθειμένοι να θυσιάσουμε για κοινωνική, οικονομική, επαγγελματική ή όποια ανέλιξη. Πόσα αντέχουμε ηθικά γιατί εκεί έχουμε φτάσει, να θυσιάζουμε ηθικές αξίες.
Μιας και οι πικρότερες, αλλά και αναγκαίες, αλήθειες λέγονται μεταξύ σοβαρού και αστείου, συναντάται το χιούμορ ή/και το μαύρο χιούμορ στην παράσταση;
Συναντάται φυσικά καθότι και ο συγγραφέας του έργου έχει διαχειριστεί με χιούμορ τις καταστάσεις, ειδικά σε στιγμές που φτάνουν στο μη περαιτέρω.
Θεωρείτε πως έχει εκλείψει το «ανθρώπινο» στοιχείο σήμερα;
Εξαρτάται τι εννοούμε με τον όρο «ανθρώπινο». Ακόμα και στο έργο η έννοια δεν είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένη ανάμεσα στα δύο πρόσωπα.
Γιατί σαν άνθρωποι βολευόμαστε με τις εύκολες λύσεις, με τα «αψεγάδιαστα» ψεύδη και αποφεύγουμε την σκληρή αντιμετώπιση της πραγματικότητας;
Μα για να αποφύγουμε τις ευθύνες. Γίνεται ολοένα και πιο σαφές. Η πραγματικότητα σε φέρνει αντιμέτωπο με την ευθύνη συνεχώς ενώ τα ψέματα ελίσσονται διαρκώςμακριά της.
Τίθεται προς αμφισβήτηση η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει σε ένα συγκεκριμένο σύνολο, έστω και με το ζόρι; Τι ρόλο διαδραματίζουν οι εξωγενείς παράγοντες σε αυτό;
Μα φυσικά. Ειδικά στο σήμερα η ψυχολογία του όχλου έχει σοκαριστικές συνέπειες. Σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν οι εξωγενείς παράγοντες σε αυτό διότι δημιουργούν τα φίλτρα της κρίσης του ατόμου. Δύσκολα θα ενταχθεί σε ένα σύνολο που δεν έχει έστω μια μικρή αίσθηση οικειότητας. Εκτός αν υπάρχει σημαντικό ποσοστό παιδείας. Όχι εκπαίδευσης, παιδείας.
Ποια νομίζετε πως είναι η κύρια αιτία που πειθαναγκάζει τους περισσότερους ανθρώπους να επιβιώνουν και να μη ζουν πραγματικά;
Ο φόβος. Η διαχείριση αυτού του συναισθήματος ορίζει τις επιλογές του καθενός. Και δυστυχώς αυτή την περίοδο υπάρχει διάχυτος παντού.
Τέλος, αξίζει κανείς ν' αναλώνει τον κατά τα άλλα γνήσιο χαρακτήρα του προκειμένου να χωρέσει σε κοινωνικά «κουτάκια»;
Τα πάντα είναι επιλογές. Αν χωράς στα κουτάκια ή δε χωράς. Το γνήσιο ή το επίπλαστο του χαρακτήρα οποιουδήποτε.
