Μιμή Μεϊμαρίδου: «Νομίζω πως γεννήθηκα για να δίνω χαρά στον κόσμο»
Τη Τετάρτη, στις 08/11, είχα τη μεγάλη χαρά να κάνω μία εκ βαθέων και εφ' όλης της ύλης κουβέντα με την αξιαγάπητη Μιμή Μεϊμαρίδου, η οποία συμμετέχει στην επερχόμενη παράσταση του Γιάννη Τσιπέλη «Τα Άγρια Αγόρια», στο Θέατρο Αμαλία. Θα αφήσω τη συνέντευξη να «μιλήσει» από μόνη της…
Β: Ας ξεκινήσουμε με μία μικρή εισαγωγή στο έργο. Γιατί άγρια και γιατί αγόρια;
Μ: Μπαίνεις κατευθείαν στο ζουμί βλέπω, ωραία! Πρέπει πρώτα να πούμε ότι το έργο παίχτηκε Μάιο-Ιούνιο, αλλά, επειδή ήταν sold out, δίνουμε άλλες δύο παραστάσεις ως δώρο στο κοινό μας, στις 18 και 19 Νοεμβρίου, εδώ, στο Θέατρο Αμαλία, το οποίο μας φιλοξενεί κάθε φορά και είμαστε ευγνώμονες. Γιατί «άγρια αγόρια», λοιπόν. Γιατί τα αγόρια μας όντως είναι άγρια. Το έργο στην ουσία πραγματεύεται μια παρέα από φίλους στη σύγχρονη εποχή της Θεσσαλονίκης που αποφασίζουν να χορέψουν γυμνοί προκειμένου να μαζέψουν χρήματα για τη θεατρική τους ομάδα. Έχουμε βέβαια και άγρια αγόρια και άγρια κορίτσια!
Β: Αυτό είναι και το ζητούμενο!
Μ: Έτσι, έτσι!
Β: Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στον ρόλο σας με το οποίο να ταυτίζεστε;
Μ: Παίρνω κάθε ρόλο που παίζω και βάζω στοιχεία της Μιμής. Η κυρία Μαίρη, λοιπόν, που παίζω στο έργο είναι μια κυρία σονσόν, λίγο στον κόσμο της, θυμήσου τη Μαίρη Αρώνη στη «Πάστα Φλώρα», πετάει χαρταετό. Οπότε, πήρα και κάποια στοιχεία της Μιμής και το αποτέλεσμα αρέσει πολύ στον κόσμο.
B: Σίγουρα και η ενέργεια που παίρνετε από τη διάδραση με τους θεατές είναι τεράστια.
Μ: Είναι μεγάλο αλισβερίσι η σκηνή, εγώ μπορεί να σου δίνω ένα, αλλά σου παίρνω εκατό. Έρχονται άνθρωποι που είδαν δύο φορές το έργο και τώρα θα το δουν και τρίτη, οπότε η ενέργεια είναι όντως μεγάλη. Αυτό σίγουρα κάτι δείχνει.
B: Σε μία εποχή όπου η κοινωνία μας βομβαρδίζεται συνεχώς με πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης (Netflix, Amazon, HBO), πιστεύετε ότι ο κόσμος έχει πλέον ανάγκη το θέατρο και δη τη κωμωδία;
Μ: Όχι απλά το έχει ανάγκη, διότι, για να υπάρχει τέτοια κοσμοσυρροή, ειδικά μετά από όλα αυτά που ζήσαμε με τον κορωνοϊό, ο κόσμος διψάει, διψάει για να δει ωραίο θέατρο, γιατί όλοι μας έχουμε πάει και σε παραστάσεις με μεγάλους ηθοποιούς και φύγαμε με το κεφάλι σκυμμένο, εγώ το έχω πάθει δηλαδή. Όλοι έχουμε ανάγκη από καλά, ποιοτικά πράγματα, τα οποία σου γεμίζουν τη ψυχή. Οπότε, πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχει η ανάγκη για ωραίο άρτο και θέαμα.
Β: Μιας και αναφέρατε τον κορωνοϊό, ο οποίος συμβαδίζει με τη γενικότερη, δυστυχώς, σκοτεινιά της εποχής, πόσο αναζωογονητική θεωρείτε πως είναι η μαγική διαδικασία της πρόβας και της παράστασης μαζί με ανθρώπους που επίσης αγαπούν το θέατρο;
Μ: Απάντησες μόνος σου: Μαγική. Όταν έρχονται καινούργιοι ηθοποιοί στην ομάδα «Χειροκρότημα»-την οποία δημιουργήσαμε το 2017 ο Γιάννης Τσιπέλης κι εγώ- πριν τη πρώτη παράσταση, τους λέω πίσω από τη κουΐντα ότι αυτό που θα ζήσουν δεν το έχουν ξαναζήσει. Σίγουρα πολύ ωραίες οι πρόβες, έχουν δημιουργηθεί φιλίες, έχουν δημιουργηθεί έρωτες, ερχόμαστε όλοι πολύ κοντά. Εγώ με τον Γιάννη είμαστε αδέρφια σχεδόν πια. Μέσα από τις πρόβες και τις παραστάσεις δημιουργούνται αληθινά πράγματα. Όντως, ισχύει αυτό που λένε, ότι το θέατρο είναι γιατρειά της ψυχής. Ο καθένας μας έχει τα καθημερινά του προβλήματα, αλλά ερχόμαστε στη πρόβα και τα ξεχνάμε όλα. Θα γελάσουμε, μερικές φορές θα κλάψουμε, θα δημιουργήσουμε, τι πιο ωραίο από αυτό το συναίσθημα; Γνώμη μου είναι ότι το θέατρο θα πρέπει να «μπει» στα σχολεία κι έπειτα σε μονάδες με πάσχοντες από ψυχολογικά προβλήματα, σε νοσοκομεία, κάπως να το εντάξουμε. Θα στο πάω και ένα βήμα παρακάτω, καμιά φορά τα προβλήματα του κορμιού μας προέρχονται από προβλήματα της ψυχής.
Β: Τα οποία φυσικά σωματοποιούνται.
Μ: Α να γεια σου. Εάν ασχοληθείς με τη ψυχή σου- που στο θέατρο ασχολούμαστε κυρίως με τη ψυχή μας, όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους.
Β: Ποια είναι η κινητήριος δύναμη που σας σηκώνει από το κρεβάτι τις ημέρες των παραστάσεων και σας λέει «Μιμή, έχεις δεν έχεις όρεξη, θα βγεις στη σκηνή για να διασκεδάσεις και να ψυχαγωγήσεις τον κόσμο»;
Μ: Θα σου πω ότι βιοπορίζομαι ως καθαρίστρια, από τις σκληρότερες δουλειές. Επειδή ασχολούμαι και με άλλα πράγματα, έρχονται μέρες όπου τελειώνω τη δουλειά μου και δεν προλαβαίνω ούτε να λουστώ για τη παράσταση. Στο τελευταίο έργο, σχόλασα και ήμουν με τα πλεξουδάκια στα μαλλιά, λουσμένη το πρωί για να στεγνώσουν και να είναι λίγο κατσαρά και θεατρινίστικα για να μπορέσω να βγάλω τη παράσταση. Είμαι πολύ σκληρά εργαζόμενη, κι όμως, σηκώνομαι, πετάγομαι από το κρεββάτι για να ανεβώ στη σκηνή. Για μένα είναι πλέον καθήκον. Νομίζω ότι γεννήθηκα για να δίνω χαρά στον κόσμο. Ακόμα και αν το έργο δεν είναι κωμωδία, θα προσπαθήσω να δώσω λίγη θετική ενέργεια και χαρά στον κόσμο που είναι από κάτω.
Β: Αν θα έπρεπε να υπηρετήσετε μόνο ένα θεατρικό είδος για το υπόλοιπο της ζωής σας, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
M: Με το πέρασμα των χρόνων, οι γνώμες αλλάζουν. Αν με ρωτούσες πριν από πέντε χρόνια, θα σου απαντούσα κωμωδία και μόνο κωμωδία. Τώρα, βλέποντας κάποιους ηθοποιούς που τους είχαμε μάθει μόνο σε κωμωδίες και παρακολουθώντας τους σε άλλους ρόλους, πρέπει να σου πω ότι ζήλεψα. Το μικρόβιο μπήκε μέσα μου και είπα ότι θέλω να παίξω κι έναν τραγικό ρόλο, δράμα, ακόμα κι έναν μονόλογο- θα μ 'ενδιέφερε πάρα πολύ- ο οποίος θα με έκανε να δείξω και την άλλη πτυχή μου, τη κρυφή, σκοτεινή πλευρά της Μιμής. Αυτή η ανάγκη μου γεννήθηκε τα τελευταία δύο χρόνια, βλέποντας και δράματα, ηθοποιούς που βρίσκονταν επί σκηνής, κι εγώ από κάτω ν'ανατριχιάζω, να χτυπάει η καρδιά μου, είπα θέλω να το κάνω κι εγώ αυτό. Αν έπρεπε ντε και καλά να παίζω μόνο σε ένα θεατρικό είδος, θα σου έλεγα κωμωδία για να δίνω χαρά στον κόσμο που το έχει ανάγκη.
Β: Όταν τελειώνει μία παράσταση, ποιο είναι το πρώτο συναίσθημα που σας κατακλύζει; Διότι είμαι βέβαιος ότι κάτι υπάρχει μέσα σας, ότι δεν κατεβαίνετε από τη σκηνή και αναρωτιέστε πού θα δειπνήσει ο θίασος.
Μ: Που πας, βέβαια, για φαγητό με τον θίασο!
Β: Προφανώς, είναι και αυτό μέρος της ιεροτελεστίας!
Μ: Εδώ πάνω είναι… όχι αερόμπικ, όχι ζούμπα, όταν τελειώνεις τη παράσταση θες να φας τα χέρια σου! Θα σου φανεί παράξενο, αλλά δεν θέλω να ξεκουραστώ, κατευθείαν ανυπομονώ- πιστεύω και όλοι οι άλλοι που αγαπάμε το χειροκρότημα και το θέατρο- το ίδιο αισθανόμαστε «ωραία, τι θα παίξουμε μετά;» Ξέρεις, αυτό είναι ένα μικρόβιο που δεν περνάει εύκολα.
B: Νομίζω δεν περνάει γενικά…
Μ: Ναι! Έχεις δίκιο! Δεν περνάει γενικά, τελεία!
Β: Προτού κλείσουμε, θα ήθελα να σας κάνω μία ερώτηση που κάνω σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως ενασχόλησης τους με το θέατρο. Αν θα μπορούσατε να δώσετε μία ευχή ή συμβουλή στη δεκάχρονη Μιμή Μεϊμαρίδου, ποια θα ήταν αυτή;
Μ: Μία μόνο…;
Β: Όσες θέλετε, αλλά και μία μου αρκεί!
Μ: Θα της έλεγα να ακολουθήσει το ένστικτο της και όχι το συναίσθημα της, γιατί το ένστικτο ως τώρα αποδείχθηκε ότι ήταν αλάνθαστο, ενώ το συναίσθημα με έκανε να πέσω σε πολλές παγίδες στη ζωή μου και να χάσω πολλά πράγματα. Θα της έλεγα επίσης να μην αφήσει ποτέ κανέναν να της πει «όχι, αυτό δε μπορείς ή δεν επιτρέπεται να το κάνεις»
Β: Έχω την εντύπωση ότι η δεκάχρονη Μιμή θα έβαζε αυτά τα λόγια μέσα στη καρδιά της.
Μ: Δυστυχώς, όμως, ο χρόνος δε γυρνά πίσω…
Β: Δυστυχώς ή ευτυχώς! Ας αναφερθούμε και στους συντελεστές της παράστασης «Τα Άγρια Αγόρια».
M: Να πω πρώτα ότι η ομάδα Χειροκρότημα είναι ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο, το οποίο λειτουργεί, όπως προ είπαμε, από το 2017, έχουμε ανεβάσει μεγάλες παραγωγές, όπως το «Δέκα Μικροί Νέγροι», «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», «Ματωμένος Γάμος». Σκηνοθέτης μας και «πατέρας» μας, όχι λόγω ηλικίας, αλλά αγάπης, είναι ο Γιάννης Τσιπέλης, αυτός μας κρατάει ενωμένους, ακόμα και όταν μας μαλώνει είναι σαν τον μπαμπά που μας μαλώνει για το καλό μας. Στις 18 (21:00) και στις 19 Νοεμβρίου (20:00) , λοιπόν, στο θέατρο Αμαλία, θα σας περιμένει μια πολύ μεγάλη ομάδα- στο «Χειροκρότημα» είμαστε άλλωστε πάνω από 35 άτομα- να έρθετε να μας δείτε και να σας δούμε!
Β: Σας ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας, κυρία Μεϊμαρίδου. Ανυπομονούμε να έρθουμε να σας απολαύσουμε είτε στις 18 είτε στις 19 Νοεμβρίου. Ίσως, ακόμα καλύτερα, και τις δύο μέρες!
Μ: Αυτό θα ήταν το ιδανικό!
Β: Και πάλι, σας ευχαριστώ, κυρία Μεϊμαρίδου. Καλό σας βράδυ.
Μ: Επίσης, αγόρι μου!