Κριτική παράστασης «Τα Άγρια Αγόρια»

Γράφει ο Βασίλης Τσερτσίδης

Τη περασμένη Κυριακή, είχα τη χαρά να βρεθώ στη παράσταση «Τα Άγρια Αγόρια», στο φιλόξενο θέατρο Αμαλία, σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσιπέλη.

Επρόκειτο για τη θεατρική ομάδα «Χειροκρότημα», η οποία, μετά τα συνεχόμενα sold out τον Μάιο-Ιούνιο που μας πέρασε, αποφάσισε δικαιολογημένα να «δώσει» άλλες δυο παραστάσεις, ως ευχαριστήριο δώρο στο κοινό που τόσο τη τίμησε.

Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα για τον κόπο της, οι θεατές μπορούσαν άνετα να αισθανθούν την χημεία που είχαν οι ηθοποιοί επί σκηνής, ως αποτέλεσμα του δεσίματος που είχαν σαν σύνολο. Προσωπικά, ξεχώρισα δυο ερμηνείες, αυτή της Μιμής Μεϊμαρίδου και της Δάφνης Φουτσοπούλου. Κάθε φορά που έβγαιναν μπροστά στο κατάμεστο θέατρο, το κοινό παραληρούσε! Η άνεση που είχαν καθώς αλώνιζαν τη σκηνή, οι αβανταδόρικες ατάκες και η κινησιολογία των σωμάτων τους κατόρθωσαν να χαρίσουν στους θεατές άπειρο γέλιο, σχεδόν μέχρι δακρύων. Η Μιμή Μεϊμαρίδου ως η αλλοπαρμένη σύζυγος, που ενδιαφέρεται μόνο για ποια κρέμα ημέρας θα φορέσει, ερχόταν σε πλήρη αντιδιαστολή με τη «Σβετλάνα» της Δάφνης Φουτσοπούλου, που είχε αναλάβει τον ρόλο της «δασκάλας χορού» προκειμένου να ετοιμάσει τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου για το πολυαναμενόμενο στριπτιζ, στη τελευταία πράξη. Η σύγκρουση, εν συναρτήσει με διάφορες παρερμηνείες και παρεξηγήσεις άλλων προσώπων στο έργο, ανήκε στα καλύτερα σημεία της βραδιάς.
Το σκηνικό ήταν λιτό και απέριττο, όμορφα μουσικά διαλείμματα ανάμεσα στις σκηνές έδιναν στον θεατή την ευκαιρία να πάρει μια ανάσα και να προετοιμαστεί για την επόμενη σκηνή. Στ'αρνητικά ίσως θα έπρεπε να σημειωθεί η αρκετά μεγάλη διάρκεια του έργου, γεγονός που σπάνια ωφελεί τόσο τους θεατές όσο και τους ίδιους τους ηθοποιούς ασφαλώς. Παρ'ολα αυτά, ήταν μια όμορφη βραδιά, είναι πάντοτε θεμιτό να ακούς ανθρώπους να γελούν με τη ψυχή τους.

Και εις ανώτερα!