Κριτική παράστασης «Cecè» του Luigi Pirandello
Ακριβώς πριν από μια εβδομάδα, είχα τη τύχη να γνωρίσω από απόσταση αναπνοής τον θρυλικό «Cecè», ο οποίος εμφανίζεται στο Θέατρο Άρατος, μέχρι το τέλος της φετινής χρονιάς.
Ο «Cecè», ο πρωταγωνιστής στο ομώνυμο έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο, είναι ένας λαοπλάνος. Ένας άνθρωπος με ασυναγώνιστη οξυδέρκεια, την οποία χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος, εξαπατώντας όποιον βρίσκεται στο διάβα του. Ύστερα από μηχανορραφίες και λεπτεπίλεπτους χειρισμούς, καταλήγει να αποσπά μεγάλα χρηματικά ποσά από τους λοιπούς χαρακτήρες του έργου, σχεδιάζοντας το επόμενο βήμα του και υπενθυμίζοντας μας πως υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι και κυκλοφορούν ανάμεσα μας.Πρωτίστως, με εντυπωσίασαν τα κοστούμια. Βαριά ρούχα μιας άλλης εποχής, σακάκια και υφασμάτινα παντελόνια για τους άνδρες και ένα εξαιρετικό σύνολο για την ηρωίδα του έργου που ήταν και η εντυπωσιακότερη, εφόσον η καλοπροσεγμένη της εμφάνιση θύμιζε γυναίκα της καλής κοινωνίας στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '20. Επιπρόσθετα, μου άρεσε πολύ το σκηνικό. Επρόκειτο για ένα δωμάτιο ξενοδοχείου του περασμένου αιώνα, διακοσμημένο με κλασσικά έπιπλα διαχρονικής ομορφιάς, λουσμένα στην αρχή με ένα αισθησιακό κόκκινο φως. Ελάχιστα, αλλά ικανά να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα. Ένα δερμάτινο υποπόδιο στο κέντρο της σκηνής, μια μπερζέρα δίπλα από ένα ξύλινο, παραδοσιακό έπιπλο με το ενσωματωμένο ραδιόφωνο και το θρυλικό τηλέφωνο με καντράν. Αξίζει να σημειωθούν και οι μουσικές επιλογές, μιας και προσέδωσαν έναν άρωμα Ιταλίας στο έργο. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το «Via Con Me» ή, αλλιώς, «It's wonderful», του Πάολο Κόντε.
Εν κατακλείδι, χαρακτήρισα τη παράσταση ως «γλυκιά καραμέλα», χάρη στη διάρκεια, αλλά και την επίγευση που μου άφησε. Ήταν κυριολεκτικά «τόσο…όσο»!