Κριτική παράστασης «Το Sex Αρχίζει στα 40»

Γράφει ο Βασίλης Τσερτσίδης
Πρόσφατα, παρακολούθησα τη κωμωδία «Το Σεξ Αρχίζει στα 40», μια παράσταση σε κείμενο και σκηνοθεσία του Βασίλη Τσικάρα, στο θέατρο Αθήναιον. Μετά την τεράστια επιτυχία της παράστασης, η οποία ανέβηκε για 5η χρονιά και αγαπήθηκε τόσο πολύ από το θεατρόφιλο κοινό της Θεσσαλονίκης, αποφασίστηκε η παράταση της και η μεταφορά της στο Θέατρο Άρατος.
Ο κεντρικός ήρωας, ο Τζακ, είναι ένας εύπορος ιδιοκτήτης βιβλιοπωλείων, στο Λονδίνο. Είναι παντρεμένος με τη Λόρα, η οποία, παρότι έχει μια άνετη και εύπορη ζωή, δεν είναι ευχαριστημένη από τη συμβίωση της με τον Τζακ. Καθοριστικό ρόλο στην εν λόγω δυσαρέσκεια της διαδραματίζει και η διαμονή του ανοϊκού πατέρα του Τζακ στο ίδιο τους το σπίτι, γεγονός που κάθε φορά αποτελούσε αφορμή για γέλιο, μέσα από τις γκάφες και τις παρανοϊκές κουβέντες που ξεστόμιζε. Η Λόρα, μετά από αρκετό καιρό εσωτερικής «ζύμωσης», αποφασίζει να χωρίσει τον Τζακ την ημέρα της επετείου τους, με αποτέλεσμα την «ξεδίπλωση» της βασικής πλοκής.
Η παράσταση κινούνταν παράλληλα με ένα κλασσικό "sitcom", δηλαδή κωμωδία καταστάσεων. Υποδόριο, αλλά και εμφανές χιούμορ, ευτράπελα, έξυπνες ατάκες με εκπληκτικό συγχρονισμό, διαρκείς εμφανίσεις από υποστηρικτικούς χαρακτήρες είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά μιας τέτοιας κωμωδίας.
Εάν απομονώσει κανείς το κωμικό στοιχείο της παράστασης και την αποδομήσει στα κυριότερα κομμάτια της, αντιλαμβάνεται πως όσα συνέβαιναν επί σκηνής ήταν εξαιρετικά δυσάρεστα και δραματικά πράγματα. Η ξαφνική -από τη πλευρά του Τζακ- εγκατάλειψη, η σταδιακή εξέλιξη της άνοιας που αντιμετώπιζε ο πατέρας, ο διακαής και ανεκπλήρωτος πόθος της Λόρα να αποκτήσει παιδί, η κοινά αποδεκτή μοιχεία μεταξύ ενός φιλικού ζευγαριού είναι θέματα που, μέσω της κωμωδίας, «πέρασαν» στο κοινό. Ο Βασίλης Τσικάρας κατόρθωσε να «ντύσει» σοβαρές, καθημερινές, ανθρώπινες καταστάσεις με έναν λίγο πιο ανάλαφρο «μανδύα», αυτόν του χιούμορ. Ως πράξη, μου θυμίζει τη θρυλική φράση του καθηγητή Ντάμπλντορ, στη γνωστή σειρά βιβλίων «Χάρι Πότερ»
"Η ευτυχία μπορεί να βρεθεί μέχρι και στις πιο σκοτεινές εποχές, αρκεί κάποιος να θυμηθεί ν' ανάψει το φως"
Αυτό πέτυχε και ο σεναριογράφος, μια του επιτυχία που άγγιξε το κοινό, καθότι το γέλιο όλων των θεατών ήταν διαρκές. Ασφαλώς, δεν φτάνει μόνο το συγγραφικό δαιμόνιο, αν δεν υπάρχει και ερμηνευτική ισχύς από πίσω, μια δυνατή ομάδα. Τόσο ο Βασίλης Τσικάρας, όσο και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, είχαν «δέσει», συμπληρώνοντας ο ένας την ατάκα του άλλου, σαν κομμάτια ενός παζλ δημιουργούσαν μια μεγάλη εικόνα.