Κριτική παράστασης «Ποιος φοβάται την Άγκαθα Κρίστι;»
Γράφει ο Βασίλης Τσερτσίδης
Το περασμένο Σάββατο, είχα τη μεγάλη χαρά να βρίσκομαι με όμορφη παρέα μεταξύ των θεατών στη παράσταση «Ποιος φοβάται την Άγκαθα Κρίστι;», η οποία «σήκωσε»… αυλαία στο θέατρο «Αυλαία». Ήταν μια ξεχωριστή βραδιά για πολλούς λόγους, αλλά ένας εξ αυτών ήταν και η ώρα της πρεμιέρας, στις 23:00, αφού η κύρια θεματική του έργου ήταν το αστυνομικό μυστήριο.
Κατά τη διάρκεια μιας κατά τα άλλα συνηθισμένης πρόβας, οι ηθοποιοί που συναποτελούν τη θεατρική ομάδα αρχίζουν και βιώνουν αλλόκοτα πράγματα, με έναυσμα τον αιφνίδιο θάνατο του ενός, από το προαναφερθέν «αιωρούμενο» πιάνο. Μυστηριωδώς καταφθάνει στον τόπο του δυστυχήματος (ή εγκλήματος) ο Επιθεωρητής Άρτσι Μπένετ, ο οποίος θα αποπειραθεί να διερευνήσει που καταλήγει ο μίτος της Αριάδνης. Αναπάντεχες καταστάσεις, συνεχείς ανατροπές και επίρριψη ευθυνών από και προς κάθε ήρωα του έργου για τα όσα συνέβαιναν, κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού.
Η προσέλευση του κόσμου υπήρξε αθρόα, πάντοτε εκτιμώ-ειδικά στην εποχή που διανύουμε- τη θέληση των ανθρώπων να παρακολουθήσουν θέατρο, κι ας είναι λίγο πριν την καθιερωμένη ώρα του ύπνου τους, όπως με τη συγκεκριμένη παράσταση. Μπαίνοντας, οι θεατές αντίκριζαν τους ηθοποιούς να βρίσκονται ήδη επί σκηνής, παίζοντας βουβό θέατρο, ως ένας εναλλακτικός τρόπος καλωσορίσματος του κοινού. Συνήθης, πλέον, τρόπος, αλλά αποτελεσματικός προκειμένου να εισάγει αβίαστα, έστω ως έναν βαθμό, τα πρόσωπα της υπόθεσης.
Ιδιαίτερο σκηνικό, με κλασσικά έπιπλα που θα περίμενε κανείς να συναντήσει σε ένα έργο μυστηρίου. Ένα παραδοσιακό, αρχοντικό ρολόι δαπέδου να δεσπόζει στο πίσω κεντρικό μέρος της σκηνής, ένας καφέ, πολυτελής καναπές στ' αριστερά, ξύλινο γραφείο με κηροπήγιο και τηλέφωνο με καντράν στο κέντρο υπήρξαν τα κυριότερα σκηνικά στοιχεία για να μας μεταφέρουν προσωρινά σε μια άλλη συνθήκη. Άξια αναφοράς είναι και μια κατασκευή που θύμιζε παλιό πιάνο, η οποία, ως άλλη δαμόκλειος σπάθη, κρεμόταν από την οροφή της σκηνής, προμηνύοντας πως κάτι τραγικό έμελλε να συμβεί.
Η Βαρβάρα Δουμανίδου, η σκηνοθέτρια και υπεύθυνη για τη διασκευή του θεατρικού κειμένου, τεχνιέντως μας παρουσίασε ένα διαφορετικό θεατρικό είδος, μία μαύρη κωμωδία, η πρώτη στη καριέρα της. Το εγχείρημα της ήταν πετυχημένο, όχι μόνο επειδή θαρραλέα αποφάσισε να πραγματοποιήσει τη συγγραφή ενός πρωτότυπου θεατρικού κειμένου αστυνομικού μυστηρίου-μαύρης κωμωδίας, αλλά επειδή κατάφερε να κερδίσει τη προσοχή και το γέλιο ενός κοινού που πλέον είναι καλά «εκπαιδευμένο».
Παρότι όλες οι ερμηνείες υπήρξαν εξαιρετικές, οι χαρακτήρες των Δημήτρη Ελιά, Θεοδώρας Κωστάκου, καθώς και της Βαρβάρας Δουμανίδου, ξεχώρισαν στα μάτια μου. Συγκρατημένοι αλλά δηκτικοί μορφασμοί προσώπων, ιντριγκαδόρικες ατάκες και μαύρο χιούμορ, περιτυλιγμένα φυσικά με τη κορδέλα του κλασικού βρετανικού φλέγματος, μερικά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη παράσταση στο σύνολο της.