Κριτική παράστασης «Ωραίος και Σέξι»
Γράφει ο Βασίλης Τσερτσίδης
Προχθές, είδα το «Play it Again, Sam» ή αλλιώς «Ωραίος και Σέξι» στο πανέμορφο, καλλιτεχνικά διακοσμημένο θέατρο Σοφούλη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαλάκου. Θα ήθελα εξ'αρχης να αναφέρω πως -καθόλη τη διάρκεια της παράστασης- ξεχνούσα ότι μπροστά μου είχα ηθοποιούς, από την έναρξη, μάλιστα, του έργου, γεγονός που οφείλεται τόσο στην επιμελημένη σκηνοθετική προσέγγιση, όσο και στην υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών.
Πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές ταινίες μαύρης κωμωδίας του Γούντι Άλλεν, η οποία βασίστηκε στο ομώνυμο θεατρικό έργο του ίδιου, γραμμένο το 1969, όταν και ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ. Η πλοκή ακολουθεί τον πρωταγωνιστή, τον Άλαν, έναν διαζευγμένο αρθρογράφο που τρελαίνεται (κυριολεκτικά) για τον κινηματογράφο, ο οποίος προσπαθεί να επανεκκινήσει την ερωτική ζωή, έχοντας συνταξιδιώτες στο δύσβατο αυτό μονοπάτι τους φίλους του, τον Ντικ και τη Λίντα. Η πρώην σύζυγος του, η Νάνσι, έκανε ο,τι περνούσε από το χέρι της για να τον βυθίσει στη παράνοια, κάτι που χάρισε άφθονες στιγμές πηγαίου γέλιου στους θεατές, παρά τη ζοφερότητα της κατάστασης.
Το σκηνικό ήταν ιδιοφυώς στολισμένο, με δεκάδες διασκορπισμένα κουτιά χαπιών σε όλη τη σκηνή, δημιουργώντας απευθείας ένα «παράθυρο» μέσα στο μυαλό και τη ψυχολογική κατάσταση του κεντρικού ήρωα. Η αυλαία ανοίγει και γνωρίζουμε τον Άλαν, ο οποίος βλέπει για πολλοστή φορά την αγαπημένη του ταινία, τη Καζαμπλάνκα. Φοράει μια γαλάζια, μεταξωτή ρόμπα, ένα φανελάκι και… το ριγέ εσώρουχο του. Σε προεξέχον σημείο του σπιτιού βρίσκεται μια αφίσα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, το ίνδαλμα του πρωταγωνιστή, ένα ευτυχώς παρωχημένο ανδρικό πρότυπο, το οποίο ο Άλαν -σε στιγμές μανιακών επεισοδίων- συμβουλεύεται για το τι πρέπει να κάνει για να κερδίσει μια γυναίκα… ή ακόμη και απλά για να μιλήσει σε μια γυναίκα.
Άξια αναφοράς είναι και η ροή της παράστασης, ίσως από τα σημαντικότερα ζητήματα που αφορούν το θέατρο. Δεν ένιωσα ούτε στιγμή πως υπήρξε κάποια «κοιλιά», ότι «κούρασε» δηλαδή το κοινό. Ο Ιωάννης Καμπούρης υποδύθηκε τον Άλαν με αξιοθαύμαστη άνεση, «όργωνε» τη σκηνή ως ένας άνθρωπος με ταραγμένη ψυχή, γελώντας όταν μάλλον ήθελε να κλάψει, δείχνοντας τον φόβο και την αμηχανία του μπροστά στο καινούργιο, τη χαρά του όταν επιτέλους φυσούσε ούριος άνεμος (όπως, άλλωστε, κάνουμε και όλοι). Ιδιαίτερη μνεία αφιερώνω και στην εκφραστικότατη Βικτωρία Παπαδοπούλου Σισκοπούλου που ενσάρκωσε τη Νάνσι. Η έντονη ενέργεια της, η χαρακτηριστική φωνή της, ο δυναμισμός με τον οποίο έδινε ζωή στην Νάνσι με έκαναν πολλές φορές να πιστεύω πως απευθυνόταν σ'εμένα και όχι στον Άλαν. Σε κάποια στιγμή του έργου, αναγκάστηκε μέσα σε λίγα λεπτά να υποδυθεί πολλαπλούς χαρακτήρες, αποχωρώντας από τη σκηνή ίσα ίσα για να αλλάξει ρούχα. Κάθε φορά που επανεμφανιζόταν, αντίκρυζα έναν διαφορετικό άνθρωπο, με διακριτό τρόπο ομιλίας, μορφασμούς και γλώσσα του σώματος. Ως φάντασμα ξεπετιόταν στο μυαλό του Άλαν για να τον βασανίσει παντοιοτρόπως, ξεκαρδίζοντας το κοινό.
Η Ανθούλα Αηδώνη, ο Κωνσταντίνος Τσώνης και ο Γιάννης Μαυρόπουλος πλαισίωναν όμορφα το έργο, ως Λίντα, Ντικ και… Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ αντίστοιχα. Συγχαίρω εγκάρδια τον Γιάννη Μαυρόπουλο, ο οποίος με περισσή και αξιοθαύμαστη υπομονή στεκόταν όρθιος και ακίνητος σχεδόν για όλο το έργο, ως ο Μπόγκαρτ στην αφίσα.
Καλοδουλεμένη παράσταση από κάθε γωνιά, αισθητή χημεία μεταξύ των ηθοποιών, συνεχής αλληλεπίδραση με το κοινό. Θερμά συγχαρητήρια!