Κριτική παράστασης «Την Τρίτη στο Σούπερ-Μάρκετ»
Χθες βράδυ, στο πανέμορφο θέατρο «Sureal», έναν απίστευτα ιδιαίτερο χώρο καλλιτεχνικής έκφρασης με τραπεζάκια, βιντάζ καρέκλες και πολυθρόνες, γίναμε κοινωνοί μίας εκ βαθέων εξομολόγησης. Ο Φαίδων Καστρής, υποδυόμενος τη «Μαρί-Πιερ», «φόρεσε» τη ψυχή του κατάστηθα (όπως πολύ καλά γνωρίζει) και εν συνεχεία τη μοίρασε γενναιόδωρα κομμάτι κομμάτι στους τυχερούς θεατές.
Πρόκειται για το έργο «Την Τρίτη στο Σούπερ-Μάρκετ», του Εμμανουέλ Νταρλέ. Πραγματεύεται την ιστορία μιας τρανς γυναίκας, η οποία, μετά τον θάνατο της μητέρας της, αναγκάζεται να φροντίζει κάθε Τρίτη τον ηλικιωμένο πατέρα της που προβάλλει σθεναρή αντίσταση προκειμένου να την αποδεχτεί, να αναγνωρίσει την «αυτή καθαυτή» της. Έντονα φορτισμένο έργο, με λίγες σταγόνες πικρού χιούμορ εδώ κι εκεί, ίσα ίσα για να διακοπεί λίγο η ροή δακρύων στα μάτια μας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Φαίδων, εκτός από τη «Μαρί-Πιερ», ενσάρκωσε και τον ρόλο του «πατέρα» μονάχα μέσω της φωνής του, δίνοντας εναλλάξ πνοή ζωής στον κάθε ρόλο. Μολονότι ήταν ένας πολύ δύσκολος άθλος, εφόσον και οι δυο χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι, με διακριτά στοιχεία, ο Φαίδων τα κατάφερε περίφημα. Εύηχα, νοσταλγικά κομμάτια από μια Γαλλία άλλης εποχής δημιούργησαν το κατάλληλο πλαίσιο για την αρχή της παράστασης.
Τη στιγμή που εμφανίζεται στη σκηνή, επικρατεί σιγή ιχθύος. Περνά από έναν καθρέφτη, συναντά την «αυτή καθαυτή», κοντοστέκεται και κάθεται. Περιεργάζεται το κοινό με το διαπεραστικό του βλέμμα που τρυπάει μάρμαρα, σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη της ιεροτελεστικής εξομολόγησης. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο «πυκνή» που θα μπορούσα να «κόψω» ένα κομμάτι της με μαχαίρι. Η παύση και η οπτική επαφή διαρκεί περίπου ένα λεπτό, το οποίο μου φάνηκε σαν αιώνας. Το σπινθηροβόλο και ταυτόχρονα θλιμμένο βλέμμα του πρωταγωνιστή κατόρθωσε μόλις μέσα στο εν λόγω λεπτό να μας διηγηθεί όλη την ιστορία, δίχως καν να ακουστεί η παραμικρή λέξη. Αυτά που ακολούθησαν ήταν απλές λεπτομέρειες που «στόλισαν» την εξιστόρηση.
Η κεντρική ηρωίδα, η «Μαρί-Πιερ», σε πολύ μικρή ηλικία συνειδητοποίησε πως της άρεσαν πράγματα που έβρισκαν αντίθετους τους γονείς της. Όταν παρουσιάστηκε μπροστά τους, όπως πραγματικά ήθελε και ένιωθε, την απαξίωσαν με αποτέλεσμα να πληγωθεί. Αίσθηση μου προκάλεσε το γεγονός ότι δεν τους αποκαλούσε «μαμά και μπαμπάς», αλλά «εκείνη και εκείνος», επικοινωνώντας μας τι αποτύπωμα μπορούν να αφήσουν η πίκρα και η θλίψη από τη συγκεκριμένη αντικατάσταση λέξεων στη λαβωμένη ψυχή ενός ανθρώπου. Η «Μαρί-Πιερ» ήταν συνεχώς όρθια- κυριολεκτικά και μεταφορικά- και αναμειγνυόταν με τους θεατές, μεταθέτοντας τη κουβέντα σε πιο προσωπικό επίπεδο.
Το τέλος με συνεπήρε. Ήταν κάτι που δε μπόρεσα να προβλέψω, κι αυτό σίγουρα συνηγορεί προς όφελος της αρτιότητας του κειμένου και δευτερευόντως της υποκριτικής ικανότητας του ηθοποιού.
Όντως, η «Μαρί-Πιερ» είναι μια νυχτοπεταλούδα στο φως, ψάχνοντας αγάπη στο φως και ποτέ στο σκοτάδι, αναζητώντας ένα βλέμμα αποδοχής, ανθρωπιάς, ένα φιλί αληθινό, ένα σώμα με ενσυναίσθηση, μια γλυκιά κουβέντα, ένα δάκρυ συγκίνησης. Όσο κι αν το έρεβος πληθαίνει και τη ζώνει, συνεχίζει να προσπαθεί κι αυτό είναι που έχει σημασία.
Η παράσταση θα επαναληφθεί και σήμερα στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Sureal, και από 3 Δεκεμβρίου θα ανεβαίνει στην Αθήνα για όλον τον Δεκέμβριο και Ιανουάριο, στον πολυχώρο «Show What?»
Φαίδων, σ' ευχαριστούμε…