Κριτική παράστασης: «Μια Ζωή στα Σύρματα»
Λίγο καιρό πριν, βρέθηκα στο φιλόξενο και «ζεστό» θέατρο Sureal, προκειμένου να παρακολουθήσω τη παράσταση «Μια Ζωή στα σύρματα», σε κείμενο της Λίζας Μαμακούκα, διασκευή της Κατερίνας Χατζηκωνσταντίνου και σκηνοθεσία του Δημήτρη Κωνσταντινίδη.
Η υπόθεση αφορά μια ηρωίδα, κάτοικο Θεσσαλονίκης, τη Ζωζώ, η οποία μαζί με τη κολλητή της φίλη, τη Φώφη, εκτελούν χρέη «ρεπόρτερ» για τα όσα συμβαίνουν στη γειτονιά. Κύριο θέμα με το οποίο γεμίζουν τις ημέρες τους είναι ο εικοσιτετράωρος, ανηλεής σχολιασμός του έκλυτου βίου που διάγει μια νεότερη και πιο εμφανίσιμη γειτόνισα, η οποία προσπαθεί να ζει τη ζωή της υπό το άγρυπνο βλέμμα των αδιάκριτων ματιών τους.
Προτού αναλύσω περαιτέρω την εμπειρία μου για τη παράσταση, οφείλω να γράψω πως, αν και το κείμενο γράφτηκε μόλις λίγα χρόνια πριν (αν δεν κάνω λάθος), μου θύμισε εποχές πριν την πλήρη επικράτηση του Διαδικτύου, όταν οι άνθρωποι απείχαν από το να είναι προσκολλημένοι νυχθημερόν σε μια οθόνη, όταν πλούτιζαν τον ΟΤΕ με τα ατελείωτα τηλεφωνήματα τους, ειδικά όλοι όσοι δεν είχαν και κάποιο άλλο χόμπι. Παρότι η παρεμβατικότητα στη προσωπική ζωή των άλλων δεν θεωρείται θεμιτή ασχολία, εντούτοις χάρηκα που είδα τη πρωταγωνίστρια της παράστασης να μιλά στο τηλέφωνο, κάτι που επίσης έχει εκλείψει στις μέρες μας. Σκεφτείτε το. Όλα πλέον γίνονται μέσω Ίντερνετ, μέσω μηνυμάτων, ετεροχρονισμένων απαντήσεων σε ηχητικά μηνύματα, αναδημοσιεύσεις, απρόσωπα σχόλια. Πότε, άραγε, ήταν η τελευταία φορά που ακούσαμε τη φωνή ενός αγαπημένου μας προσώπου μέσω τηλεφώνου και συνομιλήσαμε μαζί του μέχρι να μας βρει το ξημέρωμα;
Η Ζωή ή, αλλιώς, Ζωζώ, καθόλη τη διάρκεια του έργου, περνά μέσα από τρικυμιώδεις καταστάσεις, είτε αυτές αφορούν τον άντρα της, το σόι του, τη γειτόνισα είτε τη κολλητή της και μια περιουσία που περιμένει να κληροδοτηθεί. Γενικά, τη ζωή. Τη ζωή της Ζωής, της Ζωζώς, του ανθρώπου που έχουμε δίπλα μας, εκείνου που νοιάζεται ειλικρινά, κι ας ξεχνάει καμία φορά ότι υπάρχουν και κάποια απαράβατα όρια. Σκέφτομαι πως δικαίως η Λίζα Μαμακούκα έδωσε αυτό το όνομα στη πρωταγωνίστρια της, εφόσον χάρισε απλόχερα όλες τις γλύκες, αλλά και τις πίκρες, της ζωής σ' ένα πρόσωπο. Και, μιας και ανέφερα τη λέξη πρόσωπο, η Ζωζώ σε αυτό το έργο ήταν τρισυπόστατη. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κωνσταντινίδης ευφυώς «χώρισε» στα τρία τον χαρακτήρα, ένα καλοδεχούμενο εύρημα που χάρισε στο έργο φρεσκάδα και Ζωηρότητα. Προκειμένου να αποκτήσει μεγαλύτερο κέφι η παράσταση, η κεντρική ηρωίδα, η Ζωζώ, την οποία υποδυόταν η «μαμά» συγγραφέας της, Λίζα Μαμακούκα, έδωσε… «ζωή» και σε άλλους δύο ανθρώπους, τη Μαρίνα Πογιατζόγλου και τη Βάσω Σαπουντζόγλου. Οι τρεις αυτές γλυκύτατες γυναίκες και ικανότατες ηθοποιοί ερμήνευσαν τη Ζωζώ με περίσσεια άνεση, δίνοντας τη σκυτάλη η μία στην άλλη μόλις ολοκληρωνόταν μια σκηνή. Έτσι, οι θεατές κατάλαβαν πως η «Ζωζώ» ουδέποτε υπήρξε μονοδιάστατη. Όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μια «Ζωζώ» μέσα τους…
Στο πιο τεχνικό κομμάτι της υπόθεσης, το κοινό ξεκαρδιζόταν συνεχώς με τους εύστροφους διαλόγους, οι οποίοι είναι πέρα για πέρα βγαλμένοι από τη καθημερινή Ζωή (εντάξει, δεν γράφω άλλο λογοπαίγνιο). Μολονότι επρόκειτο για μια ξεκαρδιστική κωμωδία, διέκρινα και κάποια πολύ εύστοχα μηνύματα περι ανθρώπινων σχέσεων, αχαριστίας, λυκοφιλιών, ωφελιμισμού. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το χιούμορ «πρωτοστατεί» και οπίσω του ακολουθούν όλες οι πικρές αλήθειες…
Για το τέλος, άφησα την guest εμφάνιση του σκηνοθέτη, Δημήτρη Κωνσταντινίδη, σε ρόλο έκπληξη, με μια αμφίεση πολλά… υποσχόμενη. Περαιτέρω δεν αποκαλύπτω, να δείτε τη παράσταση, κάθε Κυριακή στις 19:00, στο θέατρο Sureal!